बिरानो बस्तिबाट

बिगतलाई धिक्कार्दै
वर्तमानलाई नकार्दै
जिउनुको अर्को अर्थ
अनि सुगम पथ खोज्दै गर्दा
महत्वकांक्षाको पंख पलाएपछि
सपनै सपनाको भारी बोकेर
अनिश्चित आकाशमा बेग हानेको मान्छे म
मरुस्थलको अग्निकुन्डमा होमिन आईपुगेछु
सानु तै पनि सञ्चै छु
सञ्चै छु त के भन्नु बाँचेको छु।


अभाव शव्द देखि दिक्क लागेर
पूर्णताको खोजिमा निस्केको मान्छे म
लाग्छ अभावै अभावको
अर्को भट्टिमा जलेर
भष्म हुँदैछन्  सपनाहरु
अनी आफ्नै महत्वकांक्षाको बलिबेदीमा
होमिदै छन् रहरहरु।

उथल पुथल हुँदा मनमा
बेदनाका लाभाहरु
जब आँखाका बांधहरुमा
बिष्फोट हुन्छन्
तिम्रा शब्दहरुले मलाई पोल्छन् सानु
भन्थ्यौ-दु:खमा सुख खोजौंला
जती पाउँला त्यस्मा रमाउँला
सोँच्दै छु तिमी सही थियौ
एकदम सही।

तुँवालोले छोपिएको क्षितिज जस्तो
धमिलो भबिष्य बोकेर
यो रापिलो पराइ भूमिमा
लहू, बाहू र पसिनाले
भाग्य रेखा कोर्ने सपना
सायद सपनामा नै रहने भएपछि
आउँदै छु सानु
उपहार के ल्याउँ तिमीलाई
छैन केही यहाँ सिवाय
घामले चाउरिएका अनुहार 
अनि बन्धक स्वाभिमानहरु,
त्यसैले आउँदै छु सानु 
तिम्रो लागि अलिकती स्पन्दन बाचाएर
आफ्नै पाखामा रम्न, आफ्नै भाकामा रम्न। 

Share

Tweet